نقشه خوانی در کوهنوردی

5. نادیده گرفتن هشدارها در مسیر

هنوز هوا روشن نشده ­بود و همه جا تاریک بود. من به همراه دوستم (که یک کوهنورد حرفه ای است) پارکینگ را ترک کرده­ بودیم و با هم گپ می­ زدیم. پس از مدتی طی مسیر نگاهی گذرا به نقشه کردم، به نظر می رسید که مسیر همان است که می خواستیم، بنابراین به راه و صحبت­مان ادامه دادیم.

در حین گفتگو، کم­کم احساس کردم که از مسیر بیرون هستیم، اما همچنان به راه ­رفتن و صحبت ­کردن ادامه دادیم.

این یک اشتباه بزرگ بود! زیرا هر زمان که احساس کردیم مسیر اشتباه است، مهم است که بایستیم، نقشه و قطب نما را به دقت بررسی کنیم و در صورت لزوم، مسیر خود را اصلاح کنیم. به غریزه خود اعتماد کنیم و هرگز به سادگی از هشدارهایی که دریافت می کنیم، صرف نظر نکنیم. ادامه دادن مسیر اشتباه می­ تواند خطرات جدی به همراه داشته باشد، بنابراین هرگز از توجه به نشانه های هشدار دهنده غافل نشویم.

در ادامه شرح تجربه شخصی ام، باید بگویم که بالاخره ایستادم و به دوستم گفتم، احساس خوبی نسبت به این مسیر ندارم. او هم با من موافق بود. پس از یک بررسی کوتاه نقشه، متوجه شدیم که واقعا در مسیر اشتباه هستیم.

چند نکته کلیدی در اینجا وجود دارد. اولا، همه گاهی اوقات «گم» می­ شوند، به خصوص اگر حواسشان نباشد. دوم اینکه، پیش از آغاز مسیر، تصویری ذهنی از آنچه باید انتظار داشته باشیم، تهیه کنیم (علامت ­زدن ویژگی­ های مسیر روی نقشه). وقتی واقعیت با انتظارات ما مطابقت نداشت، به اشتباه مسیر خود شک کنیم.

این ما را به سومین نکته می رساند: اگر احساس خوبی نسبت به مسیر نداریم، احتمالا در مسیر درست نیستیم! پس بایستیم و مسیر را بررسی کنیم!

نقشه را دوباره ببینیم و مسیر را چک کنیم. ممکن است کمی از وقت خود را از دست بدهیم، اما در عوض، یا مطمئن می ­شویم که در مسیر درست هستیم، یا در وقت و انرژی خود صرفه ­جویی کرده و دیگر در جهت اشتباه نمی ­رویم.