بیایید به اصلی بسیار مهم و فراموش شده، کمی بیاندیشیم: بگذاریم صدای طبیعت حاکم باشد!
این جمله، بخش بسیار مهمی از اصل «ردی از خود در طبیعت بجا نگذاریم» است.
این اصل با نگاهی مثبت، ما را به غوطه ور شدن در همهمه گوش نواز پرندگان و حشرات فرامی خواند. به یاد بیاوریم که آوای طبیعت بخشی از تجربه کوهنوردی به شمار می رود. شاید برخی بگویند جنبه منفی این اصل آن است که کوهنوردان را از اینکه هنگام صعود با صدای بلند صحبت کنند یا موسیقی گوش کنند، بازمی دارد و این دلسرد کننده است. اما نباید فراموش کرد: با نقض این اصل، «آلودگی صوتی» ایجاد می شود که درست مانند هر نوع آلودگی دیگری، به محیط زیست آسیب می زند و نسبت به دیگر کوهنوردان و حتی مردم بومی بی احترامی می شود.
بومیان فیلیپین، بر این باورند که اگر کوهنوردان بیش از حد سروصدا کنند، ابرها منظره را می پوشاند و باران می بارد. آیا ممکن است در پس این باور پیامی نهفته باشد؟ شاید تنها یک یادآوری برای کوهنوردان باشد که اگر بیش از حد سر و صدا کنند، اتفاق بدی خواهد افتاد؟
از نظر فرهنگی، این باور همچنین می تواند یادآور این نکته باشد که بومیان (انسان، جانوران، حشرات و گیاهان هر منطقه) به سروصدا عادت ندارند. آن ها نسبت به صداهای طبیعت بسیار حساس هستند و هر گونه اختلالی، مانند صدای بلند موسیقی، می‌تواند بر خواب و شیوه زندگی آنها تأثیری ناخوشایند بگذارد. بی گمان، ما به عنوان بازدید کننده قلمرو آن ها، باید به خواسته شان احترام بگذاریم.
آرامش کوهستان در خطر است!
بسیاری از کوهنوردان، برای یافتن آرامش، سکوت و روشنگری به کوه می روند. یکی از دلایلی که طبیعت گردان مشتاقانه منتظر اردو زدن در جنگل، کوهستان و بیابان هستند، آرامش آنجاست. برخلاف محل زندگی شهری که حتی در شب هم صداهای دائمی کلان شهرها به گوش می رسد، متاسفانه وجود یک گروه پر سروصدا در کمپ می تواند لذت شبمانی در طبیعت را از بین ببرد. در نظر بگیرید اگر با گروهی روبرو شویم که سروصدای زیاد دارند، احتمال یک برخورد ناخوشایند وجود دارد، اگر هم با آن ها برخورد نکنیم، آرامش ذهنیمان را از دست می دهیم، این یک موقعیت دو سر باخت است.
به عنوان یک کوهپیما، شکایت های زیادی در مورد این موضوع می‌شنوم، اما از آنجا که سیاست وب سایت اجازه انتشار نظرات شخصی را نمی دهد، از آن ها می گذرم. با این حال، می توانم با این ناامیدی ها همدردی کنم. بخشی از این نوشته واکنشی به ناراحتی های آن هاست.
بدتر از آن، این است که برخی از افراد، حتی بلندگوهایی با خود به کوهستان و اردوگاه ها می آورند و تا پاسی از شب با صدای بلند موسیقی پخش می کنند و ناباورانه باید گفت بعضی هم ساز موسیقی همراه می آورند و می نوازند. اگر کسی نمی تواند دو روز بدون شنیدن صدای خواننده های مورد علاقه اش سر کند، پس باید از هندزفری استفاده کند! دست کم، قداست استراحت شبانه را رعایت کنیم و به مردم اجازه دهیم بعد از ساعت شام، بخوابند. به هر حال، بیشتر کوهنوردان برای پیمایش روز بعد به استراحت نیاز دارند (بهترین ساعت خاموشی چراغ ها و سکوت کامل در کوهستان و طبیعت می تواند ۹ شب باشد. هرچند نباید فراموش کرد در هر ساعتی از شب و روز، مردم حق دارند تا اندازه ای سکوت را تجربه کنند و آرامش داشته باشند).
احترام به سکوت در کوهستان
کوهنوردی از جهات مختلف، آزادی زیادی را در طول مسیر به ما هدیه می دهد؛ حتی در بعضی کشورها در کتاب های درسی، کوهنوردی را به عنوان «آزادی تپه ها» توصیف می‌کنند. همراه با این آزادی، مسئولیت هم می آید: آزادی ایجاد سروصدا نباید به آزادی سایر کوهنوردان برای داشتن سکوت و آرامش لطمه بزند. در واقع، پایین نگه داشتن صدا و سروصدا در مسیر و اردوگاه ها، نشانه احترام واقعی به دیگر کوهنوردان است. رعایت این نکته باعث می شود آن ها هم به ما احترام بگذارند.
مطالعات جدیدی انجام شده که نشان می دهد آلودگی صوتی می تواند بر زیست بوم ها تأثیر بگذارد. پرندگان، خزندگان و حشرات همگی از صدا برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می کنند و سروصدا در مسیر و اردوگاه می تواند بر آن ها تأثیر جبران ناپذیر بگذارد. با این حال، حتی بدون آمار و ارقام دقیق، می توان گفت صداهای مصنوعی و غریبه و البته بلند می تواند زندگی آن ها را مختل کند و از مناطقی در نزدیکی مسیرها و اردوگاه ها دور کند و به طور بالقوه باعث کاهش بیشتر زیستگاهی شود که از پیش در حال کوچک شدن است.
بنابراین، اگر به بومیان کوهستان، کوهنوردان و زیست بوم های کوهستانی احترام می گذاریم، باید از تولید صداهای بلند و سروصدا بپرهیزیم. پس بیایید در ذهن خودمان فریاد بزنیم: بگذاریم صدای طبیعت حاکم باشد!
