کوهنوردی در شب

به چشمان خود زمان دهیم تا به تاریکی عادت کنند.

ممکن است تا 45 دقیقه طول بکشد تا چشمان ما به طور کامل با تاریکی سازگار شود.

به منبع نور خیره نشویم.

فقط یک ثانیه نگاه کردن به یک منبع نور برای تأثیر گذاشتن بر دید شبانه ما کافی است تا مختل شود. اگر با گروهی کوهنورد روبرو شدیم که از چراغ پیشانی و چراغ قوه استفاده می‌کنند، از آن ها بخواهیم هنگام عبور از کنار ما در مسیر، چراغ‌های خود را خاموش کنند یا تا حد امکان نگاه خود را برگردانیم. و صد البته خود ما نیز چنین کنیم.

از دید محیطی خود استفاده کنیم.

سلول‌های استوانه‌ای در چشمان ما که برای دیدن در نور کم ضروری هستند، در قسمت‌های جانبی شبکیه بیشتر هستند، به این معنی که می‌توانیم با استفاده از دید محیطی خود در شب بهتر ببینیم. به جای نگاه مستقیم به سوژه، سعی کنیم بیشتر یک نگاه خیره داشته باشیم که در آن از آنچه در بالا، پایین و در طرفین چشمان مان قابل مشاهده است، آگاه باشیم.

از نور قرمز استفاده کنیم.

چه چراغ قوه را ترجیح دهیم و چه هدلامپ، انتخاب مدلی با تنظیم نور قرمز برای کوهنوردی در شب گزینه مناسبی است. زیرا نور قرمز ملایم‌تر است و دید شبانه ما را از بین نمی برد. همچنین برای خواندن نقشه‌ یا برداشتن وسیله از کوله پشتی مناسب است و مهم تر از همه آزار ندادن و نترساندن جانوران است.

آداب استفاده از چراغ پیشانی

این راهنمایی برای هر زمانی است که از چراغ پیشانی استفاده می‌کنیم، چه در اطراف کمپ و چه هنگام کوهنوردی:

• بسیاری از چراغ‌های پیشانی زاویه قابل تنظیم دارند. اگر با کوهنوردان دیگر صحبت می‌کنیم، مطمئن شویم که نور به سمت زمین متمایل است و نه به صورت آن ها. اگر چراغ پیشانی ما قابل تنظیم نیست، مستقیم به صورت دیگران نگاه نکنیم.
• نور خود را متناسب با نیازهای مان محدود کنیم. بسیاری از چراغ‌های پیشانی تنظیمات شدت نور دارند. در بسیاری از موارد، نیازی نیست نور آنها روی «نور بالا» تنظیم شده باشد.
• میزان نور را روی درجه کم بگذاریم، یا اگر امکانش هست، از نور قرمز در اطراف کمپ استفاده کنیم تا دید شبانه سایر کوهنوردان را خراب نکنیم.
• هنگامی که به نور نیاز نداریم، چراغ خود را خاموش کنیم. این کار به حفظ عمر باتری نیز کمک می‌کند.